วัตถุมงคลจำพวกเครื่องรางของขลังนั้นถือว่าเป็นวัตถุมงคลที่เล่นยากที่สุดเนื่องจากไม่เหมือนพระเหรียญหรือรูปหล่อที่สามารถดูตำหนิได้  ส่วนเครื่องรางนั้นหลายคนหรือเซียนพระส่วนใหญ่จะเน้นในการดูเครื่องรางโดยถือหลักว่า ดูความเก่า เอกลักษณ์การสร้าง ที่ไปที่มา  หรือมากกว่านั้น ซึ้งพื้นฐานแล้วต้องใช้สามสิ่งนี้คู่กันเสมอ ซึ้งโดยส่วนตัวแล้วในสมัยก่อนหลายคนจะลืมนึกถึงวัตถุมงคลของครูบาดอนตัน พวกตะกรุดต่างๆ ซึ้งส่วนใหญ่จะรู้จัดเพียงแค่ตะกรุด 108 ของท่านเท่านั้น ซึ้งความจริงแล้วครูบาดอนตันนั้นท่านสร้างตะกรุดไว้หลายแบบ ช่วงที่ท่านมีชีวิตอยู่ท่านจะเน้นการสร้างตะกรุด โดยท่านจะสร้างออกมาเรื่อยๆตามโอกาสงานต่างๆ โดยใครไปหาท่านๆก็จะมอบตะกรุดให้ ถ้าตะกรุดหมดลงท่านก็จะสร้างขึ้นมาใหม่ จึงทำให้ตะกรุดที่สร้างแต่ละครั้งนั้นมีอยู่หลายแบบ โดยส่วนมากที่ท่านจะสร้างอยู่เป็นประจำคือตะกรุด 108 และตะกรุดชุด ซึ้งตะกรุดเหล่านี้จึงพบเห็นบ่อยๆ

โดยส่วนตัวแล้วจะชื่นชอบตะกรุดของครูบาดอนตัน เนื่องจากเป็นการทำด้วยมือและถ้ายุคแรกๆที่ท่านยังแข็งแรง ท่านก็จะจารตะกรุดเองทั้งหมดแล้วให้ลูกศิษย์เป็นคนฝั้นเชือกให้เท่านั้น แต่เมื่อท่านชรามากแล้วท่านก็ให้ลูกศิษย์เป็นคนจารตะกรุดให้ แล้วท่านคอยกำกับดูแล จากนั้นท่านจึงนำไปปลุกเสกอีกครั้ง ถ้าใครได้ศึกษาพื้นที่ท่าวังผาบ้านเกิดครูบาดอนตันแล้วจะทราบว่าเกือบทุกปีที่หมู่บ้านของท่าน สมัยก่อนมักจะถูกน้ำท่วมเสมอ บางปีน้ำท่วมจนถึงหลังคาก็มี จึงให้วัตถุมงคลต่างๆไหลไปกับกะแสน้ำเป็นจำนวนมาก หรือชำรุดบ้าง ซึ้งส่วนใหญ่แล้วตะกรุดครูบาดอนตันนั้นที่พบเห็บบ่อยมากคือเชือกค่อนข้างจะเปลือยง่ายก็เนื่องจากถูกน้ำท่วมอยู่บ่อยๆจึงทำให้ดินโคลนมักติดดามตัวตะกรุดหรือถ้าสังเกตให้ดีเชือกของตะกรุดนั้นมักจะเห็นเป็นสีโคลนเสมอ(ถ้าตะกรุดเป็นแบบลักษณะนี้แสดงว่าเป็นของที่อยู่ในหมู่บ้านท่าน)  ซึ้งจุดนี้เองส่วนตัวแล้วจึงเน้นที่ไปที่มาเป็นสำคัญโดยเพาะต้องได้ในพื้นที่เป็นหลัก จากนั้นจึงดูรูปแบบตะกรุดของท่าน และความเก่าครับ 

คาถาตะกรุดโทนดอกนี้จารไว้ว่า

 นะผิด นะผัด  นะสันตะรัง  โถจะโม อุดโมอัด นะผิดนะผัด  โมสันตะรัง  โถอะพุทอุด พุทอัด นะผิดนะผัด  พุทสันตะรัง โถจะชาอุด ชาอัด นะผิดนะผัด ชาสันตะรัง   โถอะยะอุด ยะอัด นะผิดนะผัด นะสันตะรังโถอะ นะบังลูกโมบังไฟ พุทปิดไว้ชามิออก ยะปิดปากอะบอก จะระหังปิตติ นะมดโมอัด พุทสะกด ชาปิดยะอุด