เหรียญหลวงพ่อบุญธรรม วัดพระปฐมเจดีย์ ปี 2506 ที่ระลึกเนื่องในงานเลื่อนสมณศักดิ์ เนื้อทองฝาบาตร เก่า หายาก น่าบูชา ราคาเบาๆ อีกหนึ่งในศิษย์ของหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค มีความเข้มขลังและเป็นเจ้าพิธีเป่ายันต์เกราะเพชร รวมทั้งยังเป็นพระหมอที่ช่วยเหลือชาวบ้านได้เหมือนอย่างอาจารย์ของท่าน ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดพระปฐมเจดีย์ ตลอดชีวิตในฐานะของศิษย์พระตถาคตนั้น ท่านได้สร้างพระเครื่องขึ้นมาจำนวนมากพอสมควร เป็นพระเนื้อดินเผาในยุคต้นๆ และเป็นเนื้อผงรวมทั้งเหรียญในยุคถัดๆมา

หลวงพ่อบุญธรรม หรือท่านเจ้าคุณ พระปฐมเจติยาทร วัดพระปฐมเจดีย์ ท่านเป็นบุตรของ นายจันทร์ และนางลำภู จันทน์หอม ท่านเกิดเมื่อวันพฤหัสที่ 29 ธ.ค. 2435 ณ ตำบลบางซื่อ อำเภอดุสิต กรุงเทพฯ เดิมมีนามว่า บุญธรรม จันทน์หอม เมื่อายุ 17 ปีได้บรรพชาเป็นสามเณร ที่วัดแค สามเสน เมื่อายุครบบวชก็ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดแค เช่นเดียวกัน ลาอุปสมบทเพื่อไปร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่ 1 แต่ไปไม่ทันถึงสนามรบ สงครามก็สงบลงแล้ว จึงเดินทางกลับและได้ปลดประจำการเป็นทหารกองหนุน เมื่อ ปี 2460 ภายหลังจากหย่าขาดจากภรรยาที่แต่งงานกันได้ไม่นานท่านก็ออกเดินทางไปเรื่อยๆ เมื่อพบอาจารย์ที่มีชื่อเสียงก็จะขอเรียนวิชาอาคมไว้ ซึ่งอาจารย์ท่านหนึ่งของท่านก็คือหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค นั่นเอง
เมื่อปี 2475 ภายหลังมาตั้งร้านขายยา แผนโบราณอยู่แถวอำเถอเมือง นครปฐม ท่านได้เบื่อชีวิตแบบเดิมๆ จึงได้บวชอีกครั้งที่ วัดพระปฐมเจดีย์ โดยมีพระเทพสุธี(หลวงพ่อโชติ ธัมมปัชโชติกเถระ) เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้รับฉายาว่า ชมฺมาราโม และสอบได้นักธรรมตรี ในปี 2479
หลวงพ่อบุญธรรม นับได้ว่าไม่เป็นสองรองใครในเรื่องของความขลังและศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากท่านได้ร่ำเรียนวิชาต่างๆไว้มากมาย จากหลากหลายอาจารย์ และท่านยังเป็นผู้ที่ระลึกถึงพระคุณครูบาอาจารย์ต่างๆโดยเสมอ ดังนั้นเมื่อถึงวันเสาร์แรกของเดือนห้า ทุกๆปี ท่านจะจัดงานไหว้ครู ขึ้นโดยที่จะมีลูกศิษย์ของท่านเข้าร่วมงานเป็นจำนวนมาก ทุกปี
นอกจากจะเป็นที่พึ่งให้บรรดาชาวบ้านทางด้าน ยาแผนโบราณ และทางเวทย์มนต์คาถาแล้ว ท่านก็ยังเป็นหัวแรงในการพัฒนาชุมชนและวัดวาอารามต่างๆที่ขัดสน อีกด้วย ซึ่งก็ปรากฏหลักฐานเป็นอาคารต่างๆ ทั้งในวัดและโรงเรียนในท้องที่ต่างๆทั้งในจังหวัดนครปฐมเองและที่อื่น
ในปี 2506 ท่านได้ล้มป่วยลงเนื่องจากเป็นโรคมะเร็งในลำคอ ในระหว่างนั้นท่านก็ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็น ที่พระปฐมเจติยาทร ซึ่งในระหว่างนั้นท่านก็มีอาการอาพาธอย่างมาก จนเมื่อผ่านการฉลองสมณศักดิ์ ในวันที่ 14 มี.ค. 2507 ไปแล้ว จนถึง วันที่ 3 เม.ษ. 2507 อาการอาพาธก็ได้กำเริบขึ้น จนท่านถึงแก่มรณภาพไปด้วยอาการสงบ สิริรวมอายุได้ 72ปี