ศิลปวัฒนธรรมของไทย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ก็มักจะแทรกความนุ่มนวล อ่อนช้อยเอาไว้ในตัวเองเสมอ  ไม่จำเป็นต้องเป็นยี่เกเสมอไปดอกครับ  ถ้าไม่ลืมกัน ลองนึกภาพพระพุทธปฏิมากร พระปรางค์ พระเจดีย์ โบสถ์วิหาร และอื่น ๆ ตลอดจนแต่ละชิ้นส่วนที่เป็นองค์ประกอบของสิ่งต่าง ๆที่ว่ามานี้ เช่น พระเศียร พระพักตร์ พระหัตถ์ ฯลฯ หรือ คันทวย หางหงส์ ช่อฟ้า ใบระกา ปล้องไฉน ซุ้มจรนำ ฯลฯ  ส่วนย่อยต่าง ๆเหล่านี้เมื่อดูแต่ละส่วนล้วนมีความอ่อนช้อยนุ่มนวล  แต่เมื่อรวมกันทุกองค์ประกอบแล้ว ก็จะบังเกิดเป็นภาพโดยรวมที่มีความเข้มขลัง แข็งแกร่ง สงบและพริ้วพราย งดงามอ่อนช้อย ผสมผสานอยู่พร้อมกันไปในตัว และประกอบกันจนลงตัวได้อย่างแปลกประหลาด และนั่นแหละจึงเป็นศิลปเฉพาะตนของชนชาติเผ่าไทยของเรา ที่ได้รับการยอมรับนับถือและชื่นชมไปทั่วโลกนะครับ (มรดกโลกอยู่ในประเทศของเราเกือบจะมากแห่งที่สุดนะครับ)  และ ฮะแฮ่ม  สำหรับพระองค์ที่โชว์นี้ ถ้าเบื่อบอกด้วยนะครับ ๐๘๑ ๔๘๘ ๓๙๙๘ 55555

หรือองค์นี้ก็ได้ครับ  แหะ ๆ

องค์นี้ สวยจังอาจารย์.... ฝักตะค้อน่าจะมาจากภาษาพูดในท้องถิ่นแถวบ้านแก่งสารจิตรบ้านของอาจารย์เอง ที่ผันเสียงมาจากคำว่า”ฟากตาค้อ” หรือพื้นที่ฟากคะโน้นของที่ดินตาค้อ กับ”ฝักตาธม”(แปลงที่ดินฟากของตาทม)....ซึ่งพบซากโบราณสถานมีสภาพเป็นมูลดินเป็นป่ารกชัฏในอดีต ที่คนรุ่นเก่าไปแอบขุดที่ใต้ซากโบราณสถานจึงพบพระลีลาเนื้อดินศิลปะสุโขทัยที่เรียกกันตอนหลังว่าลีลาฝักดาบหรือบางกลุ่มก็เรียกว่าลีลากล้วยตาก ลักษณะของพระกรุนี้จะถูกเผาด้วยความร้อนสูงเนื้อหาจึงแกร่งเหมือนหม้อดินสังคโลก....คนรุ่นเก่าจะเรียกทั้งสองชื่อคือกรุฝักตาค้อ...กับกรุฝักตาธม

ดีใจด้วยครับอาจารย์ที่ได้พระหลักในบ้านที่ทั้งสวยและดูง่ายเพิ่มขึ้นอีกองค์

.

แจมด้วยครับ

.