เมื่อสัก 10 ปีป๋าย ป๋ายก็สัก 5 นี่ล่ะครับ ผู้ใหญ่ที่เคารพของผมท่านหนึ่งนำผมไปฝากไว้กับผู้ที่ท่านนับถือ ที่ร้านกาแฟเล็กๆหลังวัดพระสิงห์ เดินเข้าไปยังไม่ทันถึงร้านจะได้กลิ่นกาแฟหอมฉุย สมัยนั้นผมไม่มีความรู้เรื่องพระเกจิอาจารย์/พระกรุทางภาคเหนือ ผมสะสมมาแต่เครื่องรางและพระกรุทั่วๆไป หลังจากนั้นก็ไปมาหาสู่จนคุ้นเคย ท่านมักนัดพบผมตอนเย็นๆ และสอน บอก พระนั้นอย่างนั้น สังเกตุตรงนั้น ตัวผมเองถ่านก็ไม่เอาขี้เถ้าก็ไม่เหลือจำได้บ้างไม่ได้บ้าง ถึงวันนี้นึกเสียดายครับ พระเกศา องค์นี้ท่านกรุณาแบ่งให้ไว้อาราธนาติดตัว ผมก็เก็บมาจนทุกวันนี้ ถ้าใครเคยไปเที่ยวหาท่านในสมัยนั้น จะมีพระเกศาอีกองค์เป็นคู่แฝดกับองค์นี้ท่านเลี่ยมทองเกลี้ยงๆเหน็บไว้กับพระอย่างอื่นในกระเป๋าเสื้อซาฟารีจนพลาสติกเหลืองและรานไปหมด ปัจจุบันไม่ทราบว่าไปอยู่กับใครแล้ว..... ใครได้ไปก็โชคดีนะครับ ข้อคิดกินใจที่ผมจำมาจนทุกวันนี้คือท่านสอนว่า คนเก๊นี่มันดูยากแต๊ๆเนาะคุณ......