ครูบาคำแสน [ทิม] อินทจักโก : พระล้านนา.คอม เว็บ พระเครื่อง พระบูชา อันดับหนึ่ง ของภาคเหนือ

ครูบาคำแสน ในเมืองล้านนา มีอยู่ ๒ คำแสน

มากกว่ามาก ที่สุด ครูบาคำแสนจึงจำต้องเดินทางบุกป่าฝ่าดงมาเองกับเณรและลูกศิษย์เพียง 2-3 คนเท่า

นั้น จากปากคำของครูบาคำแสน ท่านได้เล่าให้ฟังว่า ท่านครูบาออกเดินเท้าจากวัดตั้งแต่เช้าด้วยระยะทาง15-16 กิโลเมตร กว่าจะถึงวัดศรีดอนไชย ก็ได้เวลาเพลแล้ว โดยเมื่อไปถึง ก็เห็นตำรวจยืนเฝ้าอยู่ จึงขออนุญาตเข้าไปกราบไหว้สาครูบาเจ้าศรีวิไชยในทันทีอย่างไม่รีรอ สภาพที่ท่านครูบาคำแสนได้ประจักษ์ จนแทนไม่น่าเชื่อแก่สายตาของท่านนั้นก็คือ ทางคณะสงฆ์และทางราชการได้ใช้”เชือกมนิลา”เส้นโต ผูกเสาภายใน”ศาลาบาตร”ไว้เป็นรูปสี่เหลี่ยมเหมือน”คอกหมู” ก็ไม่ปาน และภายในคอกสี่เหลี่ยมนั้น ก็มีพระสงฆ์วัยกลางคนรูปหนึ่ง ห่มผ้าสีกลัก ในคอสวนประคำเส้นใหญ่ กำลังนั่งภาวนาอยู่ในอาการสงบ ครูบาคำแสนจึงได้แจ้งแก่ใจโดยมิต้องพักให้ใครตักเตือนว่า นี้แลคือ ”พระครูบาเจ้าศรีวิ

ไชย” ยอดนักบุญแห่งล้านนาไทยแน่นอนแล้ว ด้วยความศรัทธาเลื่อมใสอย่างลึกซึ้ง ครูบาคำแสนจึงคลานเข้าไปกราบครูบาเจ้าศรีวิไชย ซึ่งกำลังนั่งภาวนาอยู่เบื้องหน้าในบัดนั้น และในขณะเดียวกันที่ครูบาคำแสนกำลังกราบลงนั่นเอง ครูบาคำแสนก็รู้สึกสะเทือนใจจนมิอาจจะอดกลั้นไว้ไหวได้ ท่านจึงได้เปล่งเสียงปริเวทนาการร่ำไห้ออกมาดังโฮใหญ่ ด้วยแสนสงสารในองค์พระครูบาเจ้าศรีวิไชยที่ต้องมาถูกจองจำ และจะต้องถูกจับสึกที่กรุงเทพมหานครในอีกไม่ช้านาน นับแต่นี้ไปเมื่อหน้าอย่างยากที่จะคิดให้เป็นอื่นได้ ”ฮือๆๆๆๆๆ..........................................................”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของครูบาคำแสนในตอนนั้น ชะรอยว่าคงจะไปกระทบกับจิตในองค์สมาธิของท่านครูบาเจ้าศรีวิไชยเข้าโดยตรง ครูบาเจ้าศรีวิไชยจึงถอยจิตออกจากองค์ภาวนามา พร้อมกับเอื้อมมือมาตบที่ไหล่ของครู

บาคำแสนน้อยก่อนที่จะ”ดุ”ด้วยความเมตตาอย่างยิ่งใหญ่ลึกซึ้งมากๆว่า”ท่าน...ท่านเป็นพระจะร้องไห้ไม่ได้นะ...............”

เมื่อรู้สึกตัว ครูบาคำแสนก็ได้แต่เงยขึ้นมามองครูบาเจ้าฯ ทั้งๆน้ำตายังอาบหน้าอยู่นั้น ครูบาเจ้าศรีวิไชยก็ได้สั่งสอนต่อไปอีกด้วยว่า”พระนั้น ต้องเป็นผู้ตัดแล้วซึ่งกิเลสทั้งปวง จะต้องระงับอารมณ์มิให้มีการร้องไห้อย่างเด็ดขาด การที่จะมานั่งร้องไห้เยี่ยงนี้ หาควรไม่เลยนะ ตุ๊เหย.....”

จากถ้อยคำอันมั่นคงดั่งหินผาของท่านพระครูบาเจ้าฯดังกล่าว ก็เหมือนหนึ่งน้ำทิพย์หยาดลงมาชโลมใจให้คลายจากความโศก ครูบาคำแสน ซึ่งในตอนนั้นยังเป็น”ตุ๊เจ้า”หนุ่มน้อยอยู่ จึงได้พยายามสะกดกลั้นปริเวทนาการทั้ง

ปวงให้ระงับดับไป พร้อมนั้น”ตุ๊เจ้าต๋นบุญ”ครูบาเจ้าศรีวิไชยก็เลย”จับ”ครูบาคำแสนน้อยหัด”นั่งกรรมฐาน”ในบัดเดี๋ยวนั้นเสียเลยทีเดียวว่า”ให้ตุ๊นั่งขัดสมาธิ แล้วเอามือประสานกันวางไว้ที่ตัก หลับตาพร้อมกับท่องคำ “พุทโธๆๆ”ไปเรื่อยๆ จะหลายสิบหลายร้อยจบอย่างไร ก็ให้นึกภาวนาไปก่อนเต๊อะ............”
เมื่อครูบาคำแสนได้ฟัง ก็รีบปฏิบัติตามพระกรรมฐานที่ครูบาเจ้าศรีวิไชยได้ขึ้นให้ในโอกาสและสถานที่ที่”ไม่เหมือนใคร”และ”ไม่มีใครเหมือน”อันหาได้ยากยิ่งนี้ด้วยความเคารพในทันที
พุทโธ...
พุทโธ.....
พุทโธ......
พุทโธ.......
พุทโธ........
พุทโธ.............
ฯลฯ.......................

และภายหลังจากที่ได้”นึกพุทโธ”ไปไม่รู้ว่านานเท่าไร จิตใจของครูบาคำแสนก็สงบจากนิวรณ์เครื่องเศร้าหมองทั้งปวง อาการสะอื้นไห้และน้ำตาได้หายไปจนหมดสิ้น คงมีแต่ความสันติและเป็นสุขอันเป็นอุเบกขาอย่างน่า

ประหลาด แตกต่างจากเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิงราวฟ้ากับดิน
จนเห็นว่า “พระน้อย”จิตใจสงบเย็นลงพอสมควรแล้ว ครูบาเจ้าศรีวิไชยจึงสั่งให้ครูบาคำแสนลืมตาขึ้น แล้วสอบถามว่า ”ท่านมาจากที่แห่งใดหรือ ตุ๊น้องเหย??” ครูบาคำแสนได้แต่กราบลงแทบเท้าพระครูบาเจ้าฯก่อนกราบเรียนไปว่า
”ข้าเจ้ามาจากวัดดอนมูล สันกำแพงขอรับ ครูบา....” เมื่อได้ทราบที่มาพอควรแล้ว ครูบาเจ้าศรีวิไชยก็ได้เมตตาเทศน์อบรมเรื่อง”ขันติ”(ความอดกลั้นทนทาน)ให้ครูบาคำแสนฟัง พร้อมกับแนะนำสั่งสอนให้ศึกษาวิปัสสนาธุระ โดยเริ่มต้นปฏิบัติดังที่ได้ทำมาแล้วเมื่อสักครู่ เสร็จแล้วครูบาเจ้าฯก็สั่งว่า”เอาเต๊อะ...เท่านี้ก็พอสมควรแล้วนะ....ท่านกลับได้แล้วละเน้อ”นี้คือความทารุณโหดร้ายอันปราศจากความเมตตาและสามัญสำนึกของ”ทางการ”และ”คณะสงฆ์”(บางกลุ่ม)ที่มีโมหะจริตปิดบังตาและความยุติธรรม ที่ได้มีต่อพระครูบาเจ้าศรีวิไชยอย่างยากที่ใครที่ไม่เห็นกับตา ยากจะเชื่อถือได้ และหากว่านี่ มิได้เป็นคำบอกเล่าจากประสพการณ์โดยตรงของ”พระอริยสงฆ์เจ้า”องค์สำคัญแห่งภาคเหนือและสายกรรมฐานอย่างหลวงปู่ครูบาคำแสน คุณาลังกาโร วัดดอนมูล อ.สันกำแพง จ.เชียงใหม่อย่างแท้แล้ว หลายๆคนอาจจะคิดได้ว่า นี่ย่อมเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อ”ให้ร้าย”กันจนเกินจริงเป็นแน่ หรือว่า ข้อมูลจากวงในที่เคยได้ยินมาว่า สิ่งที่”ทางการ”และ”คณะสงฆ์”ลำพูนเชียงใหม่ในเวลานั้นต้องการมากที่สุดนั้น หาใช่เป็นเพียงแค่”หาความ”ให้เดือดร้อนเล่นเปล่าๆแต่อย่างใด แต่ร้ายแรงถึงขั้นให้พระครูบาเจ้าศรีวิไชยถูกทางกรุงเทพ”จับสึก”และ”ประหารชีวิต”ในฐาน”กบถ”และ”ผีบุญ”จะเป็น”ความจริง”จริงๆแล้ว เมื่อพิจารณาจาก”ทารุณกรรม”ทั้งปวงที่”ผู้มีอำนาจ”ต่างได้พาบีบคั้นแก่พระครูบาเจ้าฯอย่างหนักหนาดุจดังที่ครูบาคำแสนได้เล่ามานี้??? ถ้าเรื่องดังกล่าวเป็น”เรื่องจริง”แท้แล้วไซร้ ก็นับเป็น”กรรม”ของพระศาสนานี้แล้วโดยแท้......... หรือมิใช่..?????

ครูบาคำแสน [ทิม] อินทจักโก

สวยนะครับเสี่ยแม็ก.....