คนเราเมื่อมีลาภก็มีเสื่อมลาภ เมื่อมียศก็มีเสื่อมยศ เมื่อมีสุขก็มีทุกข์ เมื่อมีสรรเสริญก็มีนินทาเป็นของคู่กันมา

เช่นนี้ จะไปถืออะไรกับปากของมนุษย์ถึงจะดีแสนดีมันก็ติ ถึงจะชั่วแสนชั่วมันก็ชม นับประสาอะไรพระพุทธ

เจ้าผู้ประเสริฐเลิศยิ่งกว่ามนุษย์และเทวดายังมีมารผจญ ยังมีคนนินทาติเตียน ปุถุชนอย่างเราจะรอดพ้นจากโลกะ

ธรรมดังกล่าวแล้วไม่ได้ ต้องคิดเสียว่าเขาจะติก็ช่าง ชมก็ช่างเราไม่ได้ทำอะไรให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจ ก่อนที่เรา

จะทำอะไรเราคิดแล้วว่าไม่เดือดร้อนแก่ตัวเราแลคนอื่นเราจึงทำ เขาจะนินทาว่าใส่ร้ายอย่างไร ก็ช่างเขาบุญเรา

ทำกรรมเราไม่สร้าง พยายามสงบกาย สงบวาจา สงบใจ จะต้องไปกังวลกลัวใครติเตียนทำไมไม่เห็นมีประโยชน์

เปลืองความคิดเปล่าๆ

                                                                                  เจ้าคุณนรฯ ท่านเขียนโดนใจจริงๆๆ