เด็กน้อยโซซัดโซเซกลับบ้านด้วยอาการมึนงง คับแค้นในความอ่อนด้อยของวรยุทธ สะอึกอื้นกลืนน้ำตาไว้เพียงภายใน คิดเพียงถอนตัวจากยุทธจักรแม้โลดแล่นได้แค่หนึ่งรอบอาทิตย์อัสดงเท่านั้น.......เสมือนหนึ่งทางแพร่งอันมืดมิดแห่งชะตากรรม เด็กน้อยแปรเปลี่ยนความคับแค้นใจเป็นแรงผลักดัน เด็กน้อยตัดสินใจเพียรศึกษาบันทึกตำนานแห่งกระบี่และฝึกปรือวรยุทธ ภายใต้การสอนสั่งจากปรมาจารย์เฒ่าผมย๊าวยาวสามวาสองศอกแห่งหุบเหวอาวรณ์ผู้ลึกลับโหดเหี้ยมแต่ใจดี... ก่อนออกเดินทางเพียงเพื่อเสาะหากระบี่ที่หายสาปสูญไปด้วยกาลเวลา.......

วสันตฤดูผ่านพ้นไปเพียง 3 คำรบ เด็กน้อยเดินทางท่องไปทั่วยุทธภพพร้อมย่ามใบเล็กที่บัดนี้เต็มไปด้วยกระบี่เล่มงามกว่าสิบเล่มที่เฝ้าสะสมด้วยความยากลำบากจนเกือบจะครบถ้วนกระบวนความตามตำราคเณศ์พรเล่มละ 150.....

เด็กน้อยคิดเดินทางกลับไปหาปรมาจารย์เฒ่าฯที่จากไปนาน ระหว่างทางเด็กน้อยนั่งลงพักเหลือบมองกระบี่ในย่าม พร้อมกระหยิ่มยิ้มด้วยความภูมิใจ หุหุหุ.....

เมื่อเด็กน้อยเดินทางกลับไปถึงหุบเหวอาวรณ์ ขณะนั้นเองเป็นเวลาเดียวกับที่ปรมาจารย์เฒ่าผมยาวฯกำลังตามหาจอมยุทธที่จะร่วมออกเดินทางเพื่อแย่งชิง 1 ใน 10 กระบี่ในตำนานบนหุบเขาแห่งพันธนาการ ซึ่งเพียงหนึ่งกระบี่ในตำนานนี้ หนึ่งภพชาติของเหล่าผู้เวียนว่ายตายเกิดใช่ว่าจะพานพบได้ง่าย และสำหรับตัวปรมาจารย์เฒ่าผมยาวเองแล้ว กระบี่ในตำนานนี้เป็นเสมือนดั่งสิ่งที่ยังคงค้างคาใจปรมาจารย์เฒ่านับแต่กรำศึกในยุทธภพใต้หล้ามาแต่เยาว์วัย........

โอ้ว่า...เหมือนโชคชะตาชักนำ หาได้มีจอมยุทธใดยินดีร่วมการเดินทางครั้งนี้ไม่ เด็กน้อยครุ่นคิดเพียงครู่ ตัดสินใจเสนอตัวเข้าร่วมโดยไม่ลังเลใจ แม้รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้อาจมีภยันตรายใหญ่หลวงรออยู่ และไม่อาจย้อนกลับหลังได้อีก.....

ท่ามกลางการเดินทางสู่หุบเขาแห่งพันธนาการ ด้วยชราวัยของปรมาจารย์เฒ่าฯ จึงสูญเสียลมปราณระหว่างการต่อสู้ จำต้องปล่อยให้เด็กน้อยเดินทางต่อเพียงลำพัง แต่ด้วยกำลังลมปราณภายในที่สะสมมาของเด็กน้อยที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ยุทธจักรได้เพียง 3 วสันตฤดู หาได้สามารถต้านทานอำนาจแห่งกระบี่ในตำนานได้ เด็กน้อยจำใจต้องยอมเสียกระบี่เล่มงามเล่มแล้วเล่มเล่าในย่ามใบเล็กไปจนเกือบหมดสิ้น

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........

เล่มแล้ว.......เล่มเล่า........ (แม้กระบี่สุดรัก)

เด็กน้อยสิ้นแรงลงบนหุบเขาแห่งพันธนาการ ร่างกายหนักอึ้งไปด้วยความเศร้าโศกอาลัยอาวรณ์ถึงกระบี่เล่มงามที่เสียไป เสมือนหนึ่งดังพันธนาการที่เหนี่ยวรั้งจิตใจเด็กน้อยไว้ให้จมดิ่งลงเหมือนดังชื่อหุบเขาฯ เหลือเพียงลมหายใจโรยริน ภายใต้คำถามที่ยังคงคั่งค้างคาใจของจอมยุทธหลายๆคนว่า “ทำไมมันเทขายตอนนี้หว่า???”

พลันนั้นเองเด็กน้อยเห็นแสงสว่างวาบมาจากปลายหินผา เด็กน้อยรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายค่อยๆคลานไปหาต้นกำเนิดแสงสว่างนั้น ดวงตาเด็กน้อยเบิกโพลง “1 ใน 10 กระบี่ในตำนาน” ที่ไม่เคยมีผู้ใดพานพบมาก่อนปรากฏต่อหน้าเด็กน้อย เด็กน้อยขดตัวลงประคองกระบี่ไว้ในอ้อมกอด สูดลมหายใจลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้ในชีวิต ดึงกระบี่ออกจากฝัก แสงสว่างวาบไปทั่วทั้งขุนเขา โอ้แม่จ้าว!!!! “กระบี่ 3 โค๊ด องค์ดาราหน้า 16 นี่หน่า....” เด็กน้อยรู้สึกปลาบปลื้มและสุขใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆในชีวิต ความอ่อนล้าเสียดายหายสิ้นในบัดดล อย่างนี้เรียกว่า “แท้ตาเปล่า”.....

หลังจากเด็กน้อยพาปรมาจารย์เฒ่าฯกลับไปรักษาพลังลมปราณที่สำนัก เด็กน้อยเดินทางกลับบ้านไปด้วยความสุขสงบใจอย่างน่าประหลาด แม้ร่างกายบอบช้ำอย่างหนักและในย่ามมีเหลือเพียงกระบี่ในตำนานเล่มเดียวเท่านั้น....

เด็กน้อยรำพึงในใจ “ไว้แผลหายเมื่อไหร่ ตรูจะเริ่มเก็บใหม่ หุหุหุ” 

.......แล้วยุคสมัยแห่งการเดินทางของเด็กน้อยคำรบ 2 ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

สุดยอดเลยครับ ท่านพรหลวงปู่  ข้าน้อยขอคารวะ   นับถือๆ 

ปั๊บๆๆๆ ตั้งแต่ตกร่องปล้องชิ้นเป็นฝั่งเป็นฝา มาไม่นาน

  ชักจะออกลีลาบทกลอน มังกรหยกซะล่ะเกิ๊น

     ถึงว่า สละของเล็กเอามาหาของใหญ่ให้ สะใจจริ๊งๆๆ

เพลงยุทธขอลท่านช่างล้ำเลิศนัก ข้าน้อยขอคาราวะ 1 ทาวเวอร์ใหญ่ๆไปเยย

 รออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะครับ พี่พรหลวงปู่ สุดยอดจริงจริงครับ 

นับถือครับ